κι αυτοί γελούσαν.
Όμως να λάμνεις στο σκοτεινό ποταμό πάνω νερά·
να πηγαίνεις στον αγνοημένο δρόμο στα τυφλά,
πεισματάρης και να γυρεύεις λόγια ριζωμένα
σαν το πολύροζο λιόδεντρο -άφησε κι ας γελούν.
Kαι να ποθείς να κατοικήσει
κι ο άλλος κόσμος στη σημερινή πνιγερή μοναξιά
στ' αφανισμένο τούτο παρόν -άφησέ τους.
O θαλασσινός άνεμος κι η δροσιά της αυγής
υπάρχουν χωρίς να το ζητήσει κανένας.
(από τα Ποιήματα, Ίκαρος 1972)
(από τα Ποιήματα, Ίκαρος 1972)
Σεφέρης Γιώργος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου